Wilcze życie.
Tereny watahy Wygnańców. => Katedra => Jaskinia Valthienne => Wątek zaczęty przez: Valthienne w Sierpień 18, 2013, 19:42:08
-
Komnata mieści się w drugim korytarzu od wejścia. Za wielkimi drzwiami, zdobionymi gotyckimi wzorami znajduję się olbrzymia sala, a na jej środku splecione z konarów Drzew Dusz legowisko. Przez znajdujące się wysoko nad ziemią witrażowe okno do komnaty wpada przymglone światło. Sceneria rodem z horrorów, ale jakoś tam wytrzymuję. Nie zbyt łatwo trafić akurat do mojej komnaty, dlatego też rzadko kto mnie odwiedza. Ale jeżeli tylko umiesz wsłuchać się w głosy drzew, to trafisz tam nawet przez sen, więc zapraszam.
-
Popchnęłam wielkie wrota, które otworzyły się wydając charakterystyczne skrzypienie. Ruszyłam przed siebie. Z każdym krokiem coraz bardziej czułam na sobie spojrzenia, chociaż nikogo prócz mnie tutaj nie było... rzecz jasna, jeżeli chodzi o zwierzęta. Ludzkie, zamarłe twarze śledziły mnie, dopóki nie znikałam w ciemnościach korytarzy. W końcu stanęłam przed właściwą bramą. Otworzyłam ją i od razu pobiegłam w kierunku swojego legowiska. Wchodząc na nie, słyszałam jęki tworzących go Drzew Dusz. Zamknięte w nich ludzkie duchy często tak robiły. Uciszyłam je jednym gestem. Położyłam się i zaczęłam rozmyślać nad wszystkim, co stało się nad stawem. Powoli odpływałam w sen.
-
Wleciała, wyczuwała waderę.
-
Cała drgnęłam. Mój bardzo wyczulony słuch wyłapał jakieś echo w trzecim korytarzu. Podniosłam się i powoli ruszyłam w kierunku drzwi.
-
-Czy ktoś tu jest-Powiedziała nie była przyzwyczajona do takich miejsc.
-
Usłyszałam czyjś głos. Wyjrzałam na zewnątrz.
- Oby tylko Drzewa jej nie usłyszały, bo zacznie się szopka. - Pomyślałam i szybko ruszyłam za echem niesionym po korytarzu.
-
Stała.
-
Echo było ledwo co wyczuwalne, ale starałam się biec co sił w nogach.
-
Stała i milczała.
-
W oddali dostrzegła białe skrzydła. Im była bliżej, tym postać była bardziej wyraźniejsza. Poznała, że to Krystal.
-
Wystraszyła się wyłaniającej się z mroku postaci.
-
- Spokojnie Krystal, to tylko ja!.
Podeszłam niej bliżej, aby mogła mnie rozpoznać. Otaczające nas Drzewa Dusz, przypatrywały się białej waderze z lekkim zdziwieniem, w końcu (prócz mnie) od wieków nikogo nie widziały na oczy, a już z pewnością wilka.
-
-O matko!!, legnda mówi prawdę! o cześć.-powiedziała.
-
- Krystal, tylko spokojnie. One mnie dobrze znają, więc w moim towarzystwie nic ci przy nich nie grozi... dobra, dużo to one ci nie mogę zrobić i witaj.
Zaśmiałam się, a jedno z nich spojrzało na mnie swoimi pustymi, ludzkimi oczami jakby z wyrzutem. Odpowiedziałam mu przepraszającym spojrzeniem.
- Już nie gap się tak w nie, tylko chodź.
Pociągnęłam ją lekko za skrzydło.
-
-Ała już ide- i poszła za waderą.
-
Prowadziłam ją przez ciemny korytarz, aż do mojej komnaty. Otworzyłam wrota i weszłam do środka.
- Wejdź, zapraszam.
-
-Niezła jaskinia- powiedziała.
-
- Dziękuję, ta jakoś mi najbardziej przypadła do gustu.
Podeszłam do legowiska i usiadłam.
_________________
To jest komnata. xD
-
Milczała, rozglądała się.
_______________
Nom. xD
-
- Aż taka tutaj ruina?
Zaśmiałam się.
-
-Nie nie jest ok-powiedziała szybko.
-
- Jak ci mija dzień?
-
Jest ok.
-
- Ahm. Chyba pójdę coś upolować.
-
Mogę ci pomóc, nie że nie wierze że dasz sobie radę ale chcę ci pomóc.
-
- Jak chcesz. No to za mną.
Wybiegłam z komnaty i ruszyłam korytarzem wprost do bramy. Kilka razy przelotnie oglądnęłam się na Drzewa, a te tylko wpatrywały się we mnie swoimi pustymi oczami. Kiedy wyszłam, postanowiłam, że udam się do lasu. Przed wejście poczekałam na Krystal.
-
Wybiegła za Vltien
-
Weszłam do swojej komnaty. Wszystkie graty były na swoich starych miejscach. Podeszłam do mojego legowiska. Zza niego wyciągnęłam obfity udziec z sarny (lekko podstarzały) i zaczęłam go gryźć. Kiedy wszystko zjadłam, położyłam się na swojej skale i zasnęłam.
-
Obudziłam się. W sali jak zwykle panował mrok, tylko przez witraż umieszczony wysoko nade mną wpadało przymglone światło słoneczne. Wstałam i przeciągnęłam się. Nagle poczułam ból w brzuchu. Chyba jestem głodna, przydałoby się na coś zapolować. Wyszłam ze swojej komnaty, bacznie oglądana przez Drzewa Dusz.